#2 HARRY

- Harry, jak ty w ogóle możesz tak mówić! Noszę twoje dziecko, jak możesz mi nie wierzyć!

- Nie wierzę!

Spojrzałam na niego jak na śmiecia:

- Po prostu taką gwiazdeczkę jak ty przytłacza wizja zostania ojcem! Ot co! A teraz wymyślasz, że cię niby zdradzam!

- Wyjdź! – krzyknął Harry i podał mi już od pół godziny spakowaną walizkę.

- Nie na widzę cię! – krzyknęłam, i zatrzasnęłam za sobą drzwi.

Jak on mógł? Kiedy powiedziałam mu o ciąży, to powiedział, że między nami koniec, bo to na pewno nie jego dziecko. Byłam wściekła. Ale postanowiłam. Zostanę samotną matką. Samotną. To słowo odbijało się echem w mojej głowie. Ale cóż. Nie mam innego wyjścia. A przecież ciąży nie usunę. Nigdy!

* 7 lat później *

- Ed, pamiętaj. Bądź grzeczny, słuchaj się pani i ucz się pilnie. Przyjadę po ciebie po lekcjach.

Chłopiec uśmiechnął się, jego zielone oczy zabłysnęły radośnie, a brązowe loki opadły na czoło. Siedmiolatek uśmiechnął się, ale po chwili zmarkotniał:

- Mamo?

- Tak synku?

- A co jeżeli nikt mnie nie polubi? – zapytał.

- Jesteś świetnym chłopakiem, na pewno cię polubią. – powiedziałam i przytuliłam go.

Edward poprawił plecaczek i poleciał w stronę budynku szkoły podstawowej. Ja wstałam i otrzepałam kolana. Odwróciłam głowę i ujrzałam …… Louisa, Elenaor i Kevina, ich syna:

- [T.I]…. – powiedział Louis, i zupełnie niespodziewanie mnie przytulił.

- Hej, Louis. Nie wiedziałam, że zapisujecie Kevina do tej szkoły.

- A ja nie wiedziałem, że zapisujesz tu mini-Harrego. – odparła Elenaor.

-Aha… - powiedziałam – Czyli żeby uwierzyć, że go nie zdradziłam, musieliście zobaczyć Eda? – mruknęłam. – Dobrze pamiętam, jak mnie wyzywaliście, gdy byłam w ciąży….

Louis zasmucił się i powiedział:

-[T.I]…. Przecież wiesz, że Harry to mój przyjaciel!

- Nie pogrążaj się…. – powiedziałam i poszłam w stronę samochodu. Odwróciłam się jeszcze na chwilę i powiedziałam – Harry ma się o tym nie dowiedzieć, jasne?

Oboje kiwnęli głową i ruszyli w stronę swojego samochodu, pozostawiając mnie samą ze zmartwieniami. Znając życie wypaplają Harremu, więc trzeba było się psychicznie przygotować.

- Kto dziś po ciebie przyjeżdża? - zapytał mnie Kevin, mój nowy przyjaciel, kiedy właśnie wychodziliśmy ze szkoły.

- Wujek Harry i tata. A po ciebie?

- Mama. – odpowiedziałem.

- A twój tata?

- Nie mam taty….. – odpowiedziałem smętnie.

- Nie martw się! Możemy podzielić się moim!

- Obawiam się, że tak się nie da…. – powiedziałem, ale po chwili Kevina nie była już przy mnie.

Trzymał go na rękach jakiś pan. Miał takie same loki jak ja. Zapytał coś Kevina i postawił go na ziemię. Kevin wskazał na mnie i zwrócił się do drugiego pana:

- Tato! To mój przyjaciel, Ed.

- Dzień Dobry. – odpowiedziałem grzecznie , tak jak uczyła mnie mama.

- Cześć…. – powiedział pan w lokach, baczenie mi się przyglądając. – Jesteś Edward?

- Edward Styles, proszę pana! Muszę lecieć…..Mama na mnie czeka! – tu wskazałem na czarne auto mamy. – Do widzenia panu! – krzyknąłem na odchodne. – Cześć, Kevin! – dodałem wsiadając do auta.

Czy mój syn właśnie rozmawiał z Harrym? Tak, ewidentnie. Nie oglądałam z Edem telewizji, nie kupowałam gazet tylko dlatego, żeby mój synek nigdy nie dowiedział się o swoim ojcu, który nosił to samo nazwisko – Harrym Stylesie. Z chęcią dałabym mu moje nazwisko, ale musiałam mu dać nazwisko po ojcu. Żeby wyminąć temat Harrego zapytałam go:

- Jak tam w szkole?

- Dobrze mamo. A w pracy?

- Też dobrze. Wiesz, że mam dla ciebie prezent?

Wyjęłam ze schowka samochodzik-zabawkę i podałam synkowi:

- Dziękuje mamo……. Mamo? Mogę cię o coś zapytać?

- Możesz synku.

- Gdzie jest mój tata?

Coś zaczęło we mnie buzować na samą myśl o Harrym:

- Twój tata był jeszcze dużym dzieckiem, kiedy miałeś się urodzić i przerosła go myśl, że będzie ojcem i po prostu się ciebie wyrzekł….

Edward nic nie odpowiedział. Bawił się beznamiętnie swoim samochodzikiem.

- Louis, co to był za dzieciak? Edward? Styles? TOMLINSON! – wrzasnąłem, potrząsając przyjacielem.

- Obiecałem jej wraz z El, że ci nie powiemy…

- Dlaczego? To mój syn! Nie mam prawa go poznać? Nie Mam?

- Sam się go wyrzekłeś! – odkrzyknął Louis, wyrywając swoje ramiona z uścisku swoich dłoni.

Zmarkotniałem. Ale nie miałem zamiaru się poddać.

- Poszukam jej adresu.

- Jak masz zamiar go znaleźć? Londyn jest ogromny!

- Dam radę. Mam znajomości… - odrzekłem, wsiadając do auta Louisa.

Kevin patrzył na nas dziwnie i powiedział:

- Wujku Harry, ty jesteś tatą Eda! Ucieszy się, on nigdy nie miał taty. Sam tak mówił.

Łza zakręciła mi się w oku. Zraniłem [T.I] i w dodatku własnego syna. Musiałem go znaleźć i to dziś!

- Mamo, zrobiłaś galaretkę! Super~! – krzyknął Ed, siadając w pokoju i zajadając się przysmakiem.

Przyglądałam się mu z uśmiechem. Niby zwykła galaretka a daje dziecku tyle szczęścia. Jednak przyglądanie przerwało mi pukanie do drzwi:

- Pójdę otworzyć, mamusiu. - powiedział Ed i pobiegł do drzwi odstawiając po drodze galaretkę na stół.

Czekałem niecierpliwie, aż ktoś otworzy mi drzwi. Po chwili zobaczyłem, jak klamka powoli posuwa się w dół, aż w końcu drzwi otworzył mi Ed. Wyglądał jak ja. Oczy, włosy.... Uśmiechnąłem się do niego promiennie:

- Dzień dobry panu. Co pan tu robi, panie Harry? - zapytał uprzejmie.

- Mógłbyś zawołać swoja mamusię?

- Dobrze. - powiedział. - Mamusiu! Pan Harry do ciebie!

Zamarłam:

- Pan Harry? Kurwa....

- Mamo, wyrażaj się! - skwitował Ed.

Wstałam pośpiesznie z kanapy i wyszłam z salonu, w którym Ed ponownie zajadał się galaretką. Przemierzałam korytarz powoli, z lękiem. Nie chciałam widzieć się z Harrym. Ale kiedy ujrzałam jego uśmiechnięta twarz w progu mojego domu, mimo woli podbiegłam do niego i rzuciłam mu się na szyję. On objął mnie w talii:

- [T.I]..... Jestem największym idiotą na świecie. Miałaś rację.... Przytłaczała mnie wizja zostania ojcem.... Nigdy nie przestałem cie kochać. Tak samo jak od razu pokochałem Eda. Ja...

- Oh, zamknij się, i mnie pocałuj! - powiedziałam i uśmiechnęłam się promiennie.

Hazz bez zastanowienie wpił się w moje usta. Całował mnie z taką zachłannością.

- Tęskniłem za tym. - powiedział i ponownie wpił się w moje usta

Kiedy oderwał się ode mnie, szepnęłam mu ciche:

- Wybaczę, ale obiecaj, że zostaniesz z nami, i stworzymy dla Edwarda kochającą rodzinę.

- Obiecuję.....

- Więc może zaczniemy od początku? - zapytałam.

Harry tylko kiwnął głową:

- Harry, jestem w ciąży! - krzyknęłam!

- To świetnie! Nazwiemy synka Ed, a córeczkę Darcy!

Zaczęłam się śmiać z naszej głupoty, kiedy na korytarz wbiegł Ed:

- Wiedziałem, że jesteś moim tatą! - powiedział, i podbiegł do nas. Juz po chwili wszyscy się przytulaliśmy.